هدف: احساس رضایت از ازدواج و رابطة زناشویی نقش مهمی را در میزان کارکردهای بهنجار خانواده ایفا میکند. از عوامل مهمی که در سالهای اخیر به آن توجه شده است و بر زندگی زناشویی زوجین تأثیر به سزایی دارد، تابآوری و تمایزیافتگی خود است. هدف پژوهش حاضر پیشبینی رضایت زناشویی بر اساس تاب آوری و تمایزیافتگی خود در زنان متأهل بود.
روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل تمام زنان مراجعهکننده به مراکز مشاوره سروش، سجاد، زعیم و ترنم زندگی در شهر تهران در پاییز سال 1394 بودند. با استفاده از روش نمونهبرداری تصادفی 200 نفر از این زنان که ملاکهای ورود به پژوهش را داشتند، انتخاب شدند و به پرسشنامه رضایت زناشویی آسوده، خلیلی و لواسانی (1389)، پرسشنامه تمایز یافتگی خود اِسکورن و اِسمیت (2003) و مقیاس تابآوری کانر- دیویدسون (2003) پاسخ دادند. دادهها با استفاده از روش رگرسیون چندمتغیری تحلیل شد.
یافتهها: نتایج تحلیلی نشان داد تابآوری (05/0>P، 320/0=β) و تمایزیافتگی خود (05/0>P، 092/0=β) پیشبینی کننده رضایت زناشویی هستند.
استنتاج: تابآوری و تمایزیافتگی خود از جمله عوامل فردی هستند که میتوانند رضایت زناشویی در زنان را تحت تأثیر قرار دهند. از این رو ممکن است زنان به واسطه این متغیرها سلامت جسمانی و روانی پایینتری را نیز تجربه کنند و ممکن است تفاوتهای جنسیتی در این زمینه را تبیین کنند؛ اگرچه پژوهشهای بیشتری در این زمینه لازم است.
)